Last Presentation ( ჩემი ჰამლეტი და Sunday literature)

ესეც ბოლო სემინარი,უკანასკნელი ვიზიტი მოშინაურებულ 208 აუდიტორიაში,ან უბრალოდ ნავსაყუდელში რომელიც 2 წლის განმავლობაში გვეხმარებოდა რეალობისგან გაქცევაში და საკუთარ თავებთან გვაბრუნებდა.

  ბევრი ვიფიქრე ამ პრეზენტაციაზე,ზედმეტად ბევრი, იმდენად ბევრი,რომ  ბოლოს ლამის შუბლის ძარღვი გამიწყდა და უპრეზენტაციოდ დავრჩი..არა იმაზე თუ რომელ ნაწარმოებს ავირჩევდი,ეს თავიდანვე ნათელი იყო,იმაზე ვიმტვრიე თავი თუ როგორ გადმომეცა ჩემი სათქმელი.

უცნაურია,ხანდახან კაცს ყველაზე საყვარელი საქმიანობა–წერა,ყველაზე მეტად რომ გიჭირს,ალბათ იმიტომ,რომ არ გინდა გაჩვეულერივდე და შიგნით ჩამარხული განცდები სიტყვებით გააუფერულო,ჰოდა მეც ჯიუტად ვდუმდი და ახლა დროა ეს დუმილი დავარღვიო,ბევრი ვუტრიალე "ჰამლეტს"...ხან საბანგადაფარებული ჩუმად ვკითხულობდი,ხანაც იატაკზე ფეხმორთხმით,ხმამაღლა, მარტო ჩემთვის.

  ბოლოს იმდენად ახლობელი გახდა რომ სულს შეეზარდა...

  ჩემთვის ნებისმიერი ნაწარმოები, შექსპირიდან დაწყებული,ვიღაც ჩრდილში მდგომი ავტორის უცნობი ჩანაწერებით დამთვრებული,ახლობეელი ხდება იმდენად,რამდენადაც მეტია "ბურძგლების " რაოდენობა ხელებზე და აჩქარებული პულსაცია გულში. ჰოდა ამ პრეზენტაციასაც დღიურში მოვათავსებ,როგორც ყველაზე ძვირფასს და ჩემსას.

    პირველი შეხვედრა ჰამლეტთან, ერთი შეხედვით ოდნავ დაგვიანებით, მაგრამ სწორედაც რომ საჭირო დროს მოხდა,მეორე კურსზე. 2 წელი და უამრავი ახალი ჰორიზონტი მაშორებს იმ დროსთან,მაგრამ მაინც ზედმიწევნით კარგად მახსოვს ის შეგრძნებები რაც ამ შეხვედრამ მომიტანა. ეს ის დრო იყო,როცა ჯერ კიდევ "ნირმალური" სტდენდების სიაში ვირიცხებოდი,სიბეჯითე და შრომისმოყვარეობა რომ არ ეუცხოვებათდა სემინარის,დასწრების და ათასი  ჯანდაბის ქულები პირდაპირ გულის ფიცარზე ხვდებათ !! : ) 

მაგრამ მერე შევხვდი მას და ტვინი ამომიტრიალდა !

ჰამლეტთან შეხვედრა გავდა იმ ტკივილთან შეყრას,დაბადებიდან რომ შენში ცხოვრობს,შენთან ერთად რომ იღვიძებს,თვალებს ახელს,ფიქრობს,ჭამს,კითხულობს,სეირნობს და ა.შ მაგრამ მაინც რაღაც უშლის ხელს შენამდე მოსვლაში. ჰგავდა ყველა წაკითხულ წიგნს ერთად თავმოყრას,ყველა წარმოსახვითი და სიზმრისეული სამყაროს ცენტრს.

 პირველი ამოწერილი ციტატა:

 "ჩემთვის კი არ სჩანს,იგი არის მე როდი ვიცი,

  ჩენა რას ჰქვან ჩემს გულისთქმას ვერ გამოაჩენს,

  ვერც ეს მელნიფრად შეღებილი წამოსასხამი,

  ვერც მგლოვიარედ წესისამებრ ძაძებში ჯდომა,

 ვერც ქარიშხალი ღმოსული კვნესა გულისა,

 ვერცა თვალთაგან მომდინარე ცრემლთა წყარონი,

 ვერც პირისახე მწუხარების გამომხატველი.."

დასაწყისშივე წავაწყდი შემაძრწუნებელ სინამდვილეს. არ აქვს მნიშველობა თუ რა სახის ტკივილს გრძნობს ადამიანი.იგი იმდენად ძლიერადაა შენს არსებაში გამჯდარი,რომ ნებისმიერი ცდა გარეთ გამოიტანო და გამოხატო,წინასწარვე მარცისთვისაა განწირული. სანამ თვითონ არ მოინდომებსშენი არსებიდან გამოღწევას.

 მერე იყო პირველი პრეზენტაცია,მართალია სხვა აუდიტორიაში და სხვა ( მაშნ ჯერ კიდევ უცნობ ) ლექტორთან,მაგრამ გულის აჩქარების და ენის დაბმის თითქმის იგივე ხარისხით...

  პირველი ნამდვილი ჩაფიქრება თავისუფლების არსზე.ვაღიარებ,უნივერსიტეტმა მთელი სიმძლავრით დაიწყო თავისი მთავარი საქმის კეთება. კერძოდ იმ იდეალების მსხვრევა,რისიც "სიყმაწვილეში" მჯეროდა.

ჰამლეტის სიტყვები:

" მე თუნდაც კაკლის ნაჭუჭში მომწყვდეული ვიყო,ჩემი თავი დაუსრულებელი სივრცის მფლობელი მეგონებოდა,ოღონდაც ცუდ სიზმრებს არ ვხედავდე..."

ამას მოჰყვა კიდევ ერთი, საკუთარ თავში შეყუჟული,შეურაცხადი სეპტიმუსი,რომელსაც პრინცის შემდეგ ყველაზე მეტად დავუმეგობრდი.

და..

არ შემიძლია რომ არ ვახსენო ფილმი,რომელმაც ჰამლეტი უფრო გასაგები და ემოცია უფრო მკაფიო გახადა ჩემთვის..

"Into The Wild.."

ერთი შეხედვით სრულიად სხვა თემატიკა,დრო,სივრცე და სიუჟეტი,მაგრამ იგივე შეკითხვები ყოფნა–არყოფნაზე,იგივე სიმარტოვე და იგივე დიდი გაქცევა, ოღონდ ამჯერად ველურ პირობებში.

ალექსის სიტყვები:

"სიყვარულის,დიდების,ფულისა და ბედისწერის სანაცვლოდ, მომეცით სიმართლე..."

ამ ყველაფერმა ერთ მნიშვნელოვან აზრამდე მიმიყვანა. რაც არ უნდა ზურგშექცევით იდგე ცხოვრებასთან, რაც არ უნდა ურიცხვი მატერიალური,სოციალური,ჯანმრთელობის თუ სხვა პრობლემები გაწუხებდეს,რაც არ უნდა იკვებებოდნენ გარემოებები შენით, მაინც არსებობს რაღაც რასაც ვერავინ წაგართმევს დედამიწის ზურგზე და ეს რაღაც შენი შინაგანი თავისუფლებაა.იქ შენხარ მეფეც და მონაც ,გალაქტიკაც და ერთი უსახელო ასტეროიდიც..

"კარგი და ცუდი თავისთავად როდია სადმე,მას მხოლოდ კაცის გონება შეიქმს ხოლმე"

ყველაფრის გასაღები გონებაშია,რომელიც ქმნის და აყალიბებს გარემოებებს. აზრი გარდაისახება სურვილში. სურვილი მოქმედებაში,ხოლო ჯიუტი და დაუღალავი მოქმედების შედეგად  აუცილებლად შექმნი(ამოიშენებ) შენს ალტერნატიულ რეალობას. გარემოპირობები კი თითსაც ვერ დაგაკარებეენ !

  მე მივხვდი თურმე შენი თავი მარტო ის არ ყოფილა რასაც სარკეში ან მარტო დარჩენილი და გაძარცვული ხედავ, შენი თავი სხვა ადამიანების თავშიც იმდენივეა რამდენადაც ისინი გიყვარს,როგორც ერთ მოთხრობაშია: " იგი იყო ყველაფერში და ყველაფერი იყო იგიში.."

 მერე იყო საუბრები თავისუფლებაზე,უამრავი ახალი იდეა,რუსთაველის თეარის ჯადოსნობები,წვიმაში მოყოლილი ფიქრები და "ლამპოჩკის" ანთება ტვინში. დახურული საოცრებებით სავსე სკივრი,რომელიც მხოლოდ ჩვენთვის გაიხსნა,იქიდან კი ჯინი–მისტერ კიტინგი ამოფრინდა : ) 

ჩვენი ყოველი სემინარი გავდა მკვდარი პოეტების საზოგადოების შეკრებას გამოქვაბულში.

მაგრამ ყველაფერი დაიწყო ჰამლეტით.

ჩვენ გადავაბიჯეთ იმას რაც მხოლოდ თვალისათვისაა ხილული,მოვლენების არსში შეღწევა მოვინდომეთ.

იყო "ჩემი წიგნი"

"ბუზთა ბატონი"

პოსტმოდერნიზმი და ჯოისი :( აქ ის ტანჯვა იგულისხმეთ რაც ულისესთან ჭიდილის დროს ვიგემე)

არ ვიცი,შეიძლება ამ ყველაფერმა უფრო მეტი ქაოსი გამოიწვია ჩვენში,მაგრამ ქაოსის გარეშე ხომ წესრიგი წარმოუდგენელია.

ჩვენ გავედით სხვა სივრცეში და იქიდან ერთმანეთის მიკრო სამყაროები სხვანაირად დავინახეთ.

და ყველაფერი დაიწყო იმით,რომ 2011 წელს ერთმა საშუალო სტატისტიკური მონაცემების გოგომ გადაწყვიტა ესწავლა ინგლისურ ფილოლოგიაზე ,ამავე დროს (პარალელურ რეალობაში)  სხვა მისნაირი საშუალო სტატისტიკურად დაბნეული გოგონები მოხვდნენ ერთ დიდ ნავში და წელიწად ნახევრიანი ცურვი შემდეგ მოაღწიეს 208–ში.

 შეიძლება ყველაფერს ავცდი,

მაგრამ მოვედი აქ !

 მადლობა ამისთვის  "კაპიტანო "  : ) 

                                               ავტორი: სოფო გამდლიშვილი 

ბავშვების წილი შექსპირი, სტურუა და უნივერსიტეტი

ოდესმე თუ გიფიქრიათ იმაზე,რომ გაგიმართლებდათ, თუ ისეთი რეჟისორის ეპოქაში მოგიწევდათ ცხოვრება,რომელსაც გამბედაობა ეყოფოდა და სიმართლეს თამამად იტყოდა ყველგან და ყოველთვის?! ვინც ისეთ სპექტაკლებს დადგამდა,რომელიც მსოფლიოს აალაპარაკებდა და გააოცებდა?! ჰოდა,თუ იმ ეპოქაში ცხოვრობთ, სადაცარსებობს კაცი სახელად რობერტ სტურუა,მაშინ თამამად შემიძლია გითხრათ, რომ იღბლიანი ყოფილხართ.და თუ ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე ხართ და იმის საშუალება გაქვთ, რომ მისი შექსპირისეული დადგმები ნახოთ და ამ დადგმების შესახებ ლექციები თსუ-ს გამორჩეულმა სტუდენტებმა წაგიკითხონ,მაშინმთლად მოსალოცად გქონიათ საქმე.

ჩემი აზრით, ხელოვნებაში შეგრძნებაა მთავარი. შეგრძნება იმისა, რომ ის , რასაც უყურებ, შენი რეალობის ცოცხალი ნაწილია და შენთან ერთად სუნთქავს.თუ ეს იგრძენი,ამის შემდეგ გულითაც რომ გინდოდეს, ვეღარც თეატრში სიარულს დაანებებ თავს და ერთსა და იმავე სპექტაკლსაც იმდენჯერ ნახავ, სანამ მსახიობების ყველა რეპლიკა არ გეცოდინება ზეპირად.თეატრირომ „ცოცხალია“, მე ამას უნივერსიტეტში მივხვდი ჩემი ინგლისური ლიტერატურის ასოცირებული პროფესორის, დავით მაზიაშვილის დახმარებით(ამის შემდეგ,სადაც მისი ხსენება დამჭირდება, ყველგან დათოს ვიტყვი,იმიტომ არა, რომ ვინმეზე ნაკლებ პატივს ვცემ...მოკლედ,ვინც იცნობს, მიხვდება , რატომაც და ვისაც მისი გაცნობის ბედნიერება გაქვთ წინ,ისინიც მალე მიხვდებით ყველაფერს).ჰოდა,მიჩვევა იცის თეატრმა-მეთქი, ვამბობდი და ძალიან ხშირად მიფიქრია იმაზე, მე რომ ეს ყველაფერი სკოლის ასაკში მენახა, როგორ გამიმართლებდა.

ჩემი გამართლებისა რა გითხრათ,მაგრამ 2015 წლის 23 აპრილს რუსთაველის თეატრში  შეკრებილ სკოლის მოსწავლეებს რომ ძალიან გაუმართლათ, ამას, მგონი, ჯერ თვითონაც ვერ ხვდებოდნენ კარგად.წეღან ვახსენე,თეატრს რომ მიეჩვიო, უნდა იგრძნო,როგორც ცოცხალი ნაწილი,რომელშიც წარსული,აწმყო და მომავალი ერთდება-მეთქი და დათომაც აქედან დაიწყო.ჯერ ექსკურსია იყო რუსთაველის თეატრში თავისი მომაჯადოვებელი აურით და კოსტიუმებით,“ქიმერიონითა“ და უნიკალური ფრესკებით. შემდეგ  ვინც უკვე ვიცოდით,რა მიზიდულობა ჰქონდა თეატრს, ისინი დავდიოდით მუზეუმში და ვეცნობოდით სტურუას „მეთორმეტე ღამის“ მასალებს, რათა  ერთ-ერთ ჩვენგანს იმათთვის მოეყოლა,ვისაც ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ ჰქონდა. შემდეგ დაიწყო სტურუასისეთი ლეგენდარული სპექტაკლების ვიდეოჩვენება,როგორებიცაა: „ჰამლეტი“,“რიჩარდ მესამე“,“მეფე ლირი“ და „შობის მეთორმეტე ღამე,ანუ როგორც გენებოთ“. 9 მაისს რობერტ სტურუასთან შეხვედრაც შედგა და ბავშვებმა ისე ლაღად და თავისუფლად წაიყვანეს საუბარი,ჩვენ,უკვე დიდებიც რომ ვერ შევძლებდით ასე,ჰოდა , ვისხედით წყნარად და გვეღიმებოდა.

ყველაზე მთავარი მაინც პროექტის დახურვა იყო 9 ივნისს,ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პირველ კორპუსში.ადგილიც არ იყო შერჩეული შემთხვევით,იმიტომ რომ  რუსთაველის თეატრი და პირველი უნივერსიტეტი ის სივრცეა,რომელშიც არცთუ იშვიათად საუბრობენ იდეებზე.უნივერსიტეტი ხომ თავადაათავისუფლების იდეა.ერთთვიანი ფიქრის შემდეგ ბავშვებს თავისი ნაფიქრი და ნაგრძნობი უნდა გაეზიარებინათ ჩვენთვის.ჰოდა,შედეგმაც მოლოდინს გადააჭარბა,იმიტომ რომ ბავშვებმა ყველაზე მთავარი გაიგეს.გაიგეს,რომ ერთი პატარა გოგოს ნათქვამისა არ იყოს, ჰამლეტი მართლა არასოდეს კვდება,რომ ხანდახან როცა რიჩარდისნაირი ტირანები გამოჩნდებიან და დროთა კავშირი დაირღვევა,სადღაც ყოველთვის იქნება სულ მცირე ერთიჰამლეტი მაინც,რომელმაც სიმართლე იცის და ამ სიმართლის რიჩარდისნაირ ტირანებს ყველაზე მეტად ეშინიათ.

პროექტის მთავარი მიზანი რომ მიღწეული იყო,ამას ყველა მიხვდა,იმიტომ რომ იმ დღეს, დათოს წყალობით, ყველას თავისი წილი შექსპირი,სტურუა და უნივერსიტეტი მიჰქონდა სახლში.

                                                           ავტორი: თათია სიბაშვილი

                                              

ჩოსერიდან ეკომდე და პაზოლინიმდე

არსებობს ისეთი წიგნები და ფილმები სადაც უხეშად,ყოველგვარი ესთეტიკის გარეშეა ნაჩვენები ის რეალობა რაშიც სამყარო ცხოვრობს არსებობის დროიდან და ამ სამყაროს მაცხოვრებლებს სამწუხაროდ არც ის მოსწონთ, თუ ვინმე გამოჩნდება და სახეზე ააფარებს ამ რეალობას.მაშინვე ცხვირს აიბზუებენ და ზიზღით გვერდით გაიხედებიან.ავანტიურის ავტორს კი „წესიერი“ ხალხისგან კრიტიკის ქარცეცხლში გავლა მოუწევს.ეს იცოდა და იცის დედამიწის ყველა მაცხოვრებელმა და მხოლოდ ერთეულები თუ აღმოჩნდებიანხოლმე ისეთი გაბედულები,რომლებიც შეძლებენ ამ ყველაფრის ხმამაღლა თქმას.საბედნიეროდ თითო ასეთი „თავზეხელაღებული“ ყველა ეპოქას ჰყავს და რადგანაც წინა რენესანსზე ვლაპარაკობთ,ჩოსერს რომ გვერდს ვერ ავუვლით ფაქტია.გვერდის ავლა იქით იყოს და ამ კაცმა წინარენესანსში ისეთი ამბების მოყოლა გაბედა სამღვდელოებაზე,ქალებსა და ურთიერთობებზე დღემდე განსჯის საგნად რომ რჩება ლიტერატურის წრეებში და ახლაც კარგა ხანს თუარა,რამდენიმე კვირას მაინც ილაპარაკებენ „თსუ“ს ორასრვის ნაცვლად ახლა უკვე ორასმეერთე აუდიტორიაში.

ჩოსერის დროს ასეთ გაბედულ ტიპებს ერეტიკოსობის გამო კოცონზე რომ წვავდნენ ფაქტია.იმას კი ამბობს ვერ დავიკვეხნი მწიგნობრობას და სიბრძნის ცოდნასო,მაგრამ მისი კენტერბერიული მოთხრობები საფუძვლად რომ დაედო ლოდნონურ დიალექტს ესეც ფაქტია და ის,რომ თავისი ოსტატური ირონიით და მახვილი იუმორით გაჯერებულ ნაწარმოებში ყურადღება სხვა რამეებმაც მიიქცია და ჩოსერიც გადარჩა ესეც სახეზეა.გადარჩა და ის საზოგადოება დაგვიტოვა სადაც „სიყვარული რომ ყველაფერს სძლევს“ ამას „ღვთისმოსავი“ წინამძღვარი მადამ ეგლანტინის გულსაბნევი გაცნობებთ  და მისი ძაღლებისადმი დამოკიდებულება.მერე რა,რომ გარეთ შიმშილი მძვინვარებს..მომლოცველებში რომ ინდულგენციების გამყიდველი ურევია,ყალბი წმინდა ნაწილებით და შენდობის ფურცლებით აღჭურვილი განსაზღვრულ ფასად რომ გამოგასყიდინებთ უკვე ჩადენილ და მომავალში ჩასადენ ცოდვებს,არც ეგაა ახალი ამბავი.ჩოსერმა ვერ ადამიანურ ვნებებს აუარა გვერდი და ერთ კოშკში გამომწყვდეული ორი ემოციის ჭიდილზეც მოგვიყვა.ურთიერთობები კიდევ იქაც ისეთივე დაძაბული და მრავალფეროვანი ყოფილა,როგორიც დღესა.ქალების მრავალფეროვნებაზე სასაუბროდ ბათელი ქალის ხსენებაც საკმარისი იქნებაიმიტომ, რომ მინიმუმ ხუთ სხვადასხვანაირ ურთიერთობაზეგვიამბობს და მეექვსეს ძიებაშია თან ისე,რომ საკუთარ თავზე ირგებს წმინდა წერილს და საზოგადოებრივ ეტიკეტსაც.

დროის ციკლურობაზე აქამდეც ბევრი ულაპარაკიათ ჩემზე ჭკვიან ადამიანებს და მე არაფერს ვიტყვი გარდა იმისა,რომ გავიდა საუკუნეები და ჩოსერის კენტერბერიული თავგადასავლებით იტალიელი პაოლო პაზოლინი დაინტერესდა,რომელიც კინოკარიერამდე სამწერლო კარიერით გახდა ცნობილი და მანამდე უკვე სახელგანთქმულმა თავისი ფილმით ადამიანთა ისეთ მანკიერებებს გაუსვა ხაზი,დღესაც რომ ვერ შეხედავს მშვიდად თანამედროვე მაყურებელი.ფილმმა პაზოლინის ოქროს დათვი მოუტანა-მე კიდევ ერთი ცნობილი იტალიელის წიგნი გამახსენა და მონასტერში გამეფებული სიტუაცია,მონასტრის მნათე საოცრად რომ ჰგავს ჩოსერის და პაზოლინის მნათეს აღარ იყო ჩემთვის გასაკვირი.არც ის გამკვირვებია,რატომღაც ბევრი ფულის ქონა სამივეგან რომ ცხონების წინაპირობაა და ამის შემხედვარეს,უილიამ ბასკერვილელის სიტყვები რომ გამახსენდა მაცხოვრის შესახებ ადსოს რომ ეუბნება, მე არ ვიცი და არც მაინტერსებს იცინოდა თუარა მაცხოვარი,მაგრამ თუ წინასწარ იცოდა რას ჩაინდენდა კაცობრიობა არა მგონია სიცილის სურვილი გასჩენოდაო, არც ეგ იყო მაინცდამაინც დიდად გასაკვირი.

ამავე რომანში ავტორი იმასაც გვეუბნება „იმაზე კიარ უნდა იფიქრო რას გეუბნება წიგნი,არამედ იმაზე თუ რისი თქმა სურს მას“-ო და ვფიქრობ,რომ ეს ნათქვამი ფილმებზეცსამართლიანად შეიძლება  გავრცელდეს და პაზოლინის ეკრანიზაციაში იმის დანახვას უნდა ვეცადოთ,რისი თქმა სურს ამჯერად უკვე მეოცე საუკუნის მორიგ “თავზეხელაღებულს” თავისი კარნავალური ტანისამოსით, რომლის შეხედვაზე თითქოს უნდა გეცინებოდეს მაგრამ არ გეცინებაპირიქით,ზიზღის შეგრძნება გაქვს.თითქოსდა ჩოსერისპერიოდის გმირებით სავსე ფილმის ქალები საოცრად კარგად ერგებიან თანამედროვეობას,წინასწარ გათვლილი,დალაგებული საოჯახო გეგმებით.მაინც ქარაფშუტა და არასერიოზული კაცებისკენ რომ გაურბით თვალი,არარეალიზებული კაცებით,დედები რომ თავზე ხელს უსვამენ და შენ ცდილობ თვალი აარიდო იმას,რომ სწორედ ასეთ სამყაროში ცხოვრობ,სადაც „მზარეულის ამბავის“ პერსონაჟის ვითომდა სიმღერა კიარ გაცინებს გზარავს,სადაც თეთრი ფერი უბიწობას სულაც არ ნიშნავს,სადაც ცოლების ხათრით „შავი სიიდან“ ამოგიღებენ და თუ სამი ათასს დაამატებ ზედ მაშინ გადარჩენილი ხარ კოცონზე შებრაწვას,იმ კოცონზე,სადაც მაღალნი ამა ქვეყნისანი უმანკო სახეებით,სამაგალითოდ დასჯიან დამნაშავეს და ხალხს თვალებს ცეცხლიდან წამოსული შავი კვამლით დაუბნელებენ,აქ არც სინდისია საჭირო და არც შებრალება,მათთან ერთად ვერ გადარჩები..მეგობრობაზე საუბარიც ზედმეტია და ჯოჯოხეთში ვიზიტითვის თვალების მაგრად დახუჭვა საჭირო სულაც არ არის,პირიქით,ფართოდ თუ გავახელთ და მიმოვიხედავთ კარგად დავინახავთ ყველაფერს...და ეს ყველაფერი არ იქნება იმაზე საზარელი,როგორებიც პაზოლინის გმირები არიან.მისივე სიტყვებით  რომ ვთქვათ,ჩვენ ხომ იმ ეპოქაში გვიწევს ცხოვრება,რომელიც “ეროტიკას კომერციად აქცევს, ეპოქა, როცა სექსს გამოიყენებენ, როგორც მონობის და არა სიამოვნების საშუალებას”.ჰოდა,გაახილეთ თვალები,გაბედეთ და თვალი გაუსწორეთ პაზოლინის ადამიანს,მოისმინეთ ის სასოწარკვეთილი ბგერები,რასაც თავად სიმღერას ეძახის და მერე კიდევ ერთხელ ვიტყვით იმას,რაც უკვე მრავალჯერ ითქვა.იმას,რომ სხვადასხვა ეპოქაში გამოხატვის ფორმებია სხვადასხვა თორემ მთავარი სათქმელი იგივე რჩება და ექვსი საუკუნე რაღა უნდა ყოფილიყო ისეთი ხელოვანისთვის როგორიც ჩოსერია.დროს სულაც არ შეუშლია მისთვის ხელი იმის ცოდნაში რომ გავიდოდა დრო და მის ამბებს მეოცე საუკუნეში ერთი ნიჭიერი რეჟისორი კინოფირზე აღბეჭდავდა.ექვსმა საუკუნემ ვერც პაზოლინის შეუშალა ხელი ისეთი კინოშედევრი შეექმნა კიდევ მრავალ თაობას რომ შეაძრწუნებს თავისი რეალურობით.

                                                          ავტორი: თათია სიბაშვილი